YAKINDA BİR YER
Bazan nasıl da uzaktır içimiz bizden. Bizden biri gibi değildir hiç kimse. Ayrıksı bir zamanda, ayrık otu gibi büyür belirsizliklerimiz. Söylemenin derinliğine, susmanın lüzumunu ularız böyle anlarda. Şiirleşir hüzün, şairleşiriz de bir bakıma.
Bir salonun ortasında uğuldar karanlık. Burası evimizin salonu, bir konser salonu, bir bekleme salonu, bir sergi salonu yani içinde olduğumuz, ama içinde olmadığımız bir duvar örüntüsüdür. Bir şarkı, fısıltısını gönderir usulca. Armoniye kaptırırız kendimizi. Ayaklarımız kesilir zeminden. Yıldızlardan birinde, bize gösterilen bölüme doğru ilerleriz. Dışımızdan görürüz içimizi bir de. Anlamlarımızı anımsar, duacısı oluveririz sağlıcağımızın. Dün akşam tam da böyle bir gezintiye çıktım adeta. Karşımda senfonik bir orkestra, salona yayılan fısıltılar, müziğin ahenginden başka tüm seslerin eksilişi. Aynı anda aynı yöne baktığım yüzlerce insan. Aralarında ben, aralarında benliğim. Aramızda kalsın ya, çok keyifliydim. Konser tamamlandığında, yeterince edinilmiş huzurla çıktım salondan. Az önce çiseleyen yağmurdan eser kalmamıştı caddede. Yağmur ıslaklığının abartısı biraz rahatsızlığımdır yalan yok. Fakat, “neden yağmıyor ki şu anda?“ diye geçirdim içimden. Tadı damağımda kalan bir akşamın, hüzün lekelerini siliverişiyle yüzleştim…
FIRAT AVCI
