Ben bir öğretmenim ve bana bir gün atfedilmiş. Bugünde sevinmeli miyim yoksa üzülmeli mi karar veremedim. Haber izlerken duyduğum şu kelime takılıyor aklıma aslında bu günde atanamayan öğretmenlerin sesiyiz. Bugün bizimlesiniz, peki kalan diğer günler neredesiniz. Atanamadığı için intihar eden öğretmen olunca da yanımızda oluyorlar, unutmuşum tabi. Hiçbiri de şunu söylemiyor bu daha da artacak ve üzülen sadece bizler olacağız. Biz istemez miyiz öğrencilerimizle birlikte olmayı onların sevinçleriyle sevinmeyi hüzünleriyle üzülmeyi. Sadece bir gün değil her gün kendimizi öğretmen gibi hissetmeyi. Bir öğretmen dikilip de kendine teslim edilmiş bir ağacı yetiştirip onun meyvesini verdiği günleri görmek ister. Bu hayatta birçok öğretmenim oldu ama genellikle ilk öğretmenler unutulmaz. Ama ben hiçbirini unutmadım hocalarım sizin yetiştirdiğiniz ağaç büyüdü ama meyvelerini verebilecek mi meçhul.
”Başöğretmenim senin ilkelerini her daim bu ülkenin evlatlarına öğreteceğiz. Bu ülke bizim ve evlatlarımızı yetiştirmek borcumuz.”
Ben bugünü sadece iki kelimeye sığdırabilirim “ BEN ÖĞRETMENİM”. 24 KASIM ÖĞRETMENLER GÜNÜNÜZ KUTLU OLSUN ÖĞRETMEN ARKADAŞLARIM.
Sevgilerimle
Musa Solak
